Lieve E., het lukt me niet meer te schrijven
mijn hoofd is overbevolkt en mijn lichaam is kapot
mijn collega’s liggen op oude matrassen, de hitte sleept hen
achter zich aan, hun gedachten razend en zonder één ellendige metafoor

ik streel de elfdelige nummers op jarenlange wachtlijsten
zonder venster zitten onze geliefden tussen vier muren opgesloten
of staan om vijf uur op om te gaan werken onder tikkende klokken
hun bestaan in de uitgerokken schaduwen van de stad waar we wonen
waar wij uit wanhoop onze handlijnen laten lezen
naalden prikken in onze meridianen, we zouden beter

weet je nog vorige zomer, toen ook ik wankel op de dakrand stond
niet veel later viel, het waaide zo hard, weet je nog -

Lieve E., jij die niet houdt van gedichten
maar de taal van zorg en liefde spreekt
ze cirkelt behendig rond het ik, zo zoet toch deze hitte
in muffe dekens over de straat, geen ondervoede duif te zien
voel ik hoe een vriend steeds harder wegkijkt
in de commerciële talen die hij goed kent
nog een vormloze liefde scheurt in repen van me af

ik bedel overal maar vind nergens nog een zin, E.,
ken jij de zeven manieren om voor jezelf te zorgen al?
Wij kunnen wel schreeuwen met onze stemloze monden

een stilkrijsend koor aan de terrassen van de beurs
boos halen we enkele wespen uit de lauwe zomerlimonade
wij kunnen wel stappen en schrijven en maken en zorgen maar welke wind

draagt ons lichaam mee? Waarheen, welke hand houdt ons nog recht?

• Samenleving & Poëzie