Terugblikkend op de voorbije maanden ben ik vooral trots. Trots op mijn generatie. Trots op al mijn leeftijdgenoten die willen spijbelen en de straat opkomen om te vechten voor hun toekomst. We hebben een hele generatie de straat op gekregen. Dat is ongelooflijk. En eigenlijk hebben we er niet eens veel voor moeten doen, zozeer leefde de klimaatcrisis al in de hoofden van die jongeren. Dat heeft me erg verrast en maakt het zo mooi. De reacties van het beleid vind ik daarentegen een beetje teleurstellend. Het gevoel van urgentie is er niet. Beleidsmakers schijnen niet te willen beseffen dat we vandaag al in volle klimaatcrisis zitten. Ze handelen er dan ook helemaal niet naar. Dat is ontgoochelend. Het is toch vreemd dat ik, als zeventienjarige, meer in paniek ben over het ontbreken van een klimaatbeleid dan de politici zelf? Gelukkig heeft de pers wel goed gereageerd. De media hebben onze ideeën, en die van veel mensen die thuis zijn gebleven, op de agenda gezet.

Onze betogingen lokken ook niet alleen Nederlandstalige jongeren. We hebben er hard aan gewerkt om ook de Franstalige jongeren mee in actie te krijgen. Aan Franstalige zijde is Adélaïde Charlier (18) uit Namen onze woordvoerder. We vertalen onze website in het Frans. Ons digitaal platform is drietalig. Onze oproepen zijn ook telkens in het Nederlands, Frans en Engels. Het gaat al lang niet meer alleen over België of over Nederlands- en Franstaligen. Het gaat over de hele wereld. We willen onze acties internationaal doortrekken. Dit is de opkomst van een grote burgerbeweging, wereldwijd. Het is heel lang geleden dat er nog zo'n grote burgerbeweging tot stand is gekomen met mensen van over de hele wereld die één gemeenschappelijk doel nastreven. Het zou dan ook degoutant zijn, mocht er vervolgens beleidsmatig niks gebeuren.

Of we resultaat zullen boeken, weten we niet. Maar we hebben intussen wel Vlaams Bouwmeester Leo Van Broeck ingeschakeld. Samen met hem gaan we een panel met experts in de materie samenstellen. We zijn ervan overtuigd dat daar heel nuttige voorstellen uit zullen voortkomen. Al hoop ik niet dat Youth for Climate met de oplossingen moet komen aandraven. Wij geven het signaal. Nu is het aan de politici. Voer een ambitieus klimaatbeleid! Zorg dat het lukt! Wij willen niet de hele tijd horen dat zo'n klimaatbeleid onrealistisch, onhaalbaar of onbetaalbaar is. Daarmee gaan we er niet komen. Dus, alsjeblieft, politici, zet u daaroverheen en kies voor een duurzaam samenlevingsmodel waar de economie niet onder hoeft te lijden. Nog zo'n cliché, dat de economie eraan ten onder zou gaan!

Politici moeten toch niet op mij of op ons, op ons digitaal platform of ons expertpanel wachten om aan de slag te gaan? Formuleer zelf oplossingen, kom met vernieuwende ideeën! Pak uit met een sociaal rechtvaardig klimaatbeleid! En doe niet alsof er geen klimaatbeleid mogelijk is, omdat elk klimaatbeleid per definitie sociaal onrechtvaardig zou zijn. Wij gaan met ons panel alvast uit van een sociaal rechtvaardig klimaatbeleid. Politici hebben het vaak over drastische maatregelen en voegen er dan snel aan toe dat die niet realistisch zijn omdat iedereen mee moet kunnen. Maar met drastische maatregelen bedoelen wij toch niet dat de helft van de bevolking in armoede moet gaan leven? Dat zeggen wij toch niet? Er is een sociaal klimaatbeleid mogelijk. Maar we moeten er aan gaan staan en dappere keuzes durven te maken.

We krijgen vaak de kritiek: 'Jullie zouden beter naar school gaan'. Ja, uiteraard. Wij gaan graag terug naar school als de politici een ambitieus klimaatplan presenteren. Ik zou ook liever in de klas zitten. Wij, de mensen van Youth for Climate, staan onder zware druk. Wij hebben veel extra werk en moeten er intussen ook voor zorgen dat de schoolresultaten goed blijven. Ik zou ook liever het gewone leven van een zeventienjarige leiden. Het leven van iemand die zich geen zorgen over de toekomst hoeft te maken. Helaas is het anders gelopen. Maar daar wil ik vervolgens wel niet op worden afgerekend. Dat is erover. Beleidsmakers, kom dan zelf met oplossingen! Het is omdat jullie niks doen, dat wij de straat moeten opkomen. Dat we spijbelen voor onze toekomst, kan ons niet worden aangerekend.

Dus, overheid, begin eraan! Dan gaan we met veel plezier terug naar school. Dat zou voor mij en mijn vrienden een veel rustiger en zorgelozer bestaan zijn. Vertaal uw hoge verbale ambities in concrete acties. In het Vlaams parlement zag ik veel volksvertegenwoordigers met het vingertje naar elkaar wijzen. Er is ook veel te veel particratie. In de klimaatcrisis die we nu beleven, maakt het toch niet uit of je socialist, liberaal of conservatief bent? Dit is geen partijpolitiek thema. Dit moeten we met zijn allen aanpakken. Wij komen in mei met een stevig actieplan voor het klimaat. Waarom zouden politici over de partijgrenzen heen daar geen werk van maken? Dat zijn toch ook mensen en ouders van kinderen? Wij willen samenwerken. Dit is geen oorlog tussen ons en de politiek. Dat beleidsmakers maar gebruik maken van wat wij aanreiken. Maar ze moeten vooral niet hopen dat we de komende maanden stilvallen. We blijven spijbelen en betogen.

Samenleving & Politiek, Jaargang 26, 2019, nr. 2 (februari), pagina 42 tot 43

• jongeren
• klimaatmarsen
• klimaat