In Zorgen voor mama volgt Kristel Verbeke zes moeders die in armoede leven. In de rubriek 'De postenpakker' schreef de mediaredacteur van dienst een flinke recensie (DS, 21/4). In de eerste zin al werd het cliché opgevoerd van het arme gezin met een 85 inch flatscreen-tv met dolby surround system. Kristel Verbeke, die voor ze de zwarte van K3 werd zelf opgroeide in armoede, kreeg ook een veeg uit de pan. 'Straks rijd jij gewoon in je Mercedes terug naar je witte villa, mens.' Nochtans blijft de opzet van Kristels programma – eigenlijk is dit dé opvoering van haar leven – broodnodig: mensen in armoede een gezicht geven.

Want onder de oppervlakte van deze lap grond – 'toch één van de meest gelijke landen ter wereld, meneer' – gapen steeds diepere kloven. Met de coronacrisis zakt de vloer weg onder de lagere middenklasse. Mensen in armoede vinden massaal hun weg naar de voedselbanken. Er voltrekt zich een ramp. Voorlopig nog niet zichtbaar in de statistieken, maar voor buurtwerkers al o zo duidelijk. We moeten het wel wíllen zien natuurlijk. Voor de armoedeproblematiek geldt hetzelfde als voor de coronacrisis: we zijn het moe. Zoals intensivist Geert Meyfroidt getuigde: 'Wij leven in een werkelijkheid waarover mensen liever niets meer horen.'

Voor de armoedeproblematiek geldt hetzelfde als voor de coronacrisis: we zijn het moe.

Dat er bij veel politici een stuitend gebrek aan begrip is voor hoe mensen in armoede leven, weten we al een tijdje. Lang geleden al oreerde Rik Daems (Open VLD), met destijds nooit minder dan 10 mandaten per jaar ook een ferme postenpakker, vanop de trappen van zijn gigantische villa: 'Weg met het sociaal profitariaat!'. Vandaag raadt Carl Decaluwé (CD&V) op een warme zomerdag vanuit de lommerte van zijn tuin af om verfrissing te zoeken aan de kust. Wereldvreemd.

Maar ook bij veel burgers lijkt het niet gemakkelijk, of niet welgevallig, om zich in te leven in de situatie van mensen die hun best doen maar niet vooruit geraken. De verklaring daarvoor is simpel: het leven is hier voor velen gewoon heel goed. Gelukkig maar. Tweeverdieners met vast contract, een koophuis, elk jaar een woonbonus, … komen nauwelijks in contact met de overheid. Ze hebben nooit een uitkering moeten aanvragen, nooit een kindertoeslag ontvangen, nooit een beroep gedaan op een sociale dakisolatiepremie. Op eigen benen loopt het leven vanzelf al lekker genoeg. Als je uit de boot valt heb je pech, maar voor wie in de boot blijft zitten is het allemaal A-okay. Waarom dan nog voorstander zijn van een sterk herverdelende overheid? Waarom dan de zorgeloze status-quo in vraag stellen?

Oya Lélé voor Kristel dus. Tot nader order moeten we blijven tonen wat leven in armoede betekent, wat de Zorgen voor mama zijn. En niet enkel The Sky Is The Limit.

Samenleving & Politiek, Jaargang 28, 2021, nr. 5 (mei), pagina 72

• armoede
• lagere middenklasse
• Zorgen voor mama