"Dit verdienen wij toch niet? Dit verdienen onze kinderen toch niet?"

Woorden die blijven hangen na de laatste aflevering van Basisschool Balder. Ze komen van een moeder die niet kan geloven dat de klas van haar dochter Anissa noodgedwongen moet sluiten. Personeelstekort. Even later roept een andere moeder woedend: "Door u krijgt mijn kind geen onderwijs!" Waarnemend directrice Laura moet naar adem happen, verzamelt al haar moed om niet te breken, en zegt: "Ik begrijp jullie zorgen, want jullie kinderen zijn ook mijn kinderen."

Die scène laat niemand onberoerd. Ze toont hoe iedereen in dit verhaal evenveel aan z'n lot wordt overgelaten: de kinderen, de ouders én het team van Balder. Dit verdienen ze inderdaad niet. Niet de kinderen, niet de ouders, maar ook niet het team van Balder. Laura, pas aangesteld als directeur, zou daar niet alleen moeten staan om zo'n bruuske boodschap te brengen.

Laura, pas aangesteld als directeur, zou daar niet alleen moeten staan om zo'n bruuske boodschap te brengen.

Wat ze wél verdienen? Meer ondersteuning. Meer handen, meer handvaten, meer hulp, meer houvast. Meer perspectief op hoe het wél kan. Kinderen: in het dragen van hun vaak veel te zware rugzak, in het wegwerken van hun taalachterstand. Ouders: in hun zoektocht naar richting in een maatschappij die hen niet altijd begrijpt, in het creëren van een stabiele thuis. Leerkrachten: in het torsen van zorgen en taken die ver buiten hun kerntaak vallen, in het overeind blijven wanneer crisissituaties hen overspoelen.

It takes a village to raise a child. Maar dat dorp moet óók aanwezig zijn op school. De school is het dorpsplein van onze samenleving, waar kinderen samenkomen en waar alle steun samenkomt. Dan mag de village niet enkel bestaan uit leerkrachten.

Wat er nodig is, is een brede ploeg óp school. De problemen gaan verder dan het nijpende lerarentekort.

Wat er nodig is, is een brede ploeg óp school. De problemen gaan verder dan het nijpende lerarentekort: het zijn uitdagingen die geen enkele leraar of directeur alleen kan oplossen. Daar zit een redeneerfout. Van hen verwachten dat ze met nog meer passie en inzet het hele systeem rechttrekken, is niet alleen onrealistisch, het is ook oneerlijk.

Dit vraagt om een samenleving die verantwoordelijkheid neemt en investeert: in brugfiguren en maatschappelijk werkers, in taal- en leesoffensieven, in gezonde schoolmaaltijden en in schoolinfrastructuur die kansen creëert. Want it takes a village to raise a child - en het dorpsplein van die village ligt op school.

Vlaanderen voorziet geen financiering voor brugfiguren in élke basisschool, dus nemen wij het als stad Leuven zelf op.

In Leuven maken we die village op school al jaren waar, met brugfiguren in élke basisschool. Zij zijn onmisbaar om gezinnen en school dichter bij elkaar te brengen. Vlaanderen voorziet daar geen financiering voor, dus nemen wij het als stad zelf op. Maar kan het echt de bedoeling zijn dat zulke cruciale steunfiguren afhangen van de budgetten van een stad? Elk kind, in elke school, verdient die steun.

Daarnaast zetten we stevig in op taal- en leesoffensieven en zorgen we voor vangnetten tegen schooluitval, zodat jongeren hun toekomst niet verliezen. We maken ruimte voor kinderen om hun talenten te laten groeien. En natuurlijk blijven we investeren in een aantrekkelijk en gewaardeerd lerarenberoep, want leerkrachten blijven de spil van dat brede team op school.

In Leuven zetten we stevig in op taal- en leesoffensieven en zorgen we voor vangnetten tegen schooluitval.

Basisschool Balder toont een rauwe onderwijsrealiteit die dwingt tot reflectie. De spiegel die de reeks voorhoudt, staat ook in onze Leuvense klassen. De druk is hier minder overrompelend, maar de signalen zijn herkenbaar en ik hoor ze elke dag: te weinig schouders om álle zorgen te dragen, een stapel neventaken die blijft groeien, taalachterstand die leren bemoeilijkt, jongeren die afhaken als het systeem hen niet vasthoudt.

"Balder hangt aan elkaar van de goeie bedoelingen, maar de uitdagingen zijn gewoon te groot." Nog zo'n nazinderende quote. Maar net daarin schuilt ook alle hoop. Want wat ik ook zag: gedrevenheid, veerkracht en oprecht idealisme. Een vechtlust die ik ook elke dag zie in onze Leuvense scholen, waar ze alles op alles zetten om élk kind vooruit te helpen.

Want wat ik in Basisschool Balder ook zag: gedrevenheid, veerkracht en oprecht idealisme.

Daarom moeten we als samenleving méér doen dan erkenning geven. We moeten het fundament versterken. Zodat het dorp dat nodig is om een kind groot te brengen, ook echt op school aanwezig is. Onze kinderen verdienen dat. Onze scholen verdienen dat.

En wij als samenleving, wij in Leuven, kunnen dat.

• Basisschool Balder
• onderwijs
• Leuven