Ze zaten in een kring. Zestien, zeventien jaar oud. Sommigen met een keffiyeh losjes over hun schouders, anderen met ogen die veel te vroeg volwassen zijn geworden. Er werd niet veel gezegd maar alles gevoeld. Tot één van hen het stil en scherp vroeg. Waarom zegt niemand iets?

Die vraag bleef hangen zwaarder dan eender welk beleidsdocument. Niet alleen omdat ze pijnlijk is, maar omdat ze raakt aan iets wat veel fundamenteler is dan politiek. Aan vertrouwen en democratie. Aan de belofte dat als jij je stem uitbrengt iemand daar straks ook echt iets mee doet.

Want terwijl jongeren spreken, blijft het in de politieke ruimte opvallend stil. Ze komen samen op straat, in jeugdhuizen, in hun klaslokalen, op sociale media. Ze lezen de feiten, ze volgen de rapporten van mensenrechtenorganisaties. Ze horen de uitspraken van het Internationaal Gerechtshof en zien de beelden die ons allemaal zouden moeten wakker schudden. En telkens weer botsen ze op stilte van zij die verkozen zijn om hun stem te vertegenwoordigen.

Als het over Palestina gaat, verandert in dit land plots de toon. Feiten maken plaats voor voorzichtigheid.

Als het over Palestina gaat, verandert in dit land plots de toon. Feiten maken plaats voor voorzichtigheid. Stelling nemen wordt omzeild met zinnen die iedereen te vriend moeten houden. Wie net een familielid verloor, moet zich plots genuanceerd uitdrukken. Jongeren worden weggezet als naïef of radicaal. De dubbele standaarden liggen op tafel en iedereen kijkt weg.

Maar jongeren kijken niet weg en ze blijven niet zwijgen. Ze staan op en nemen het woord. Niet omdat ze dat per se willen maar omdat ze voelen dat niemand anders het doet omdat ze beseffen dat hun zwijgen nog zwaarder zou wegen dan hun spreken. Ze dragen hun keffiyeh niet als statement maar als herinnering aan verbondenheid. Ze stellen vragen waar volwassenen al lang niet meer durven aan beginnen. Ze delen verhalen, tranen en kracht. Niet voor het applaus maar om niet vergeten te worden.

Wat jongeren vragen is geen perfectie. Ze eisen geen onmogelijke oplossingen. Wat ze zoeken is iets veel fundamenteler: “moed, aanwezigheid en erkenning”. Ze willen weten dat als zij de moeite doen om zich uit te spreken, er iemand luistert en reageert. Niet later en niet als de storm is gaan liggen maar nu. Juist nu!

Jongeren willen weten dat als zij de moeite doen om zich uit te spreken, er iemand luistert en reageert.

Want dat is waar democratie voor staat. Niet voor veiligheid. Niet voor stilzitten. Maar voor vertegenwoordiging. Voor verantwoordelijkheid. Voor leiders die durven luisteren als het schuurt. Voor mensen die niet alleen zeggen wat goed klinkt, maar doen wat juist is.

Als een verkozen leider zwijgt wanneer mensenrechten worden geschonden, dan vertegenwoordigt die leider niet de stem van het volk maar de stilte van het systeem. En als jongeren dat doorprikken en opstaan met niets anders dan hun stem, dan doen ze precies wat wij hen altijd hebben verteld dat hoort in een democratie.

Maar wat als zij dat doen en de politiek zwijgt. Wat als ze, jaar na jaar, leerden dat mensenrechten universeel zijn en dat hun stem telt en ze vandaag alleen horen dat hun emoties ongemakkelijk zijn en hun engagement te scherp. Wat blijft er dan nog over van die belofte? Hoeveel teleurstelling kan een systeem aan voor jongeren definitief afhaken.

Democratie leeft niet op verkiezingsdagen. Ze leeft op moeilijke momenten, op plekken waar het schuurt. In gesprekken waar waarheid niet populair is. In keuzes die meer kosten dan ze opleveren. En net daar zien we vandaag een leegte. Geen stilte van rust maar stilte van afwezigheid. En dat voelen jongeren feilloos aan.

Jongeren doen vandaag wat van onze leiders wordt gevraagd. Ze staan op, ze verwoorden en ze verbinden.

Zij doen vandaag wat van onze leiders wordt gevraagd. Ze staan op, ze verwoorden en ze verbinden. Ze laten hun menselijkheid spreken, niet met haat maar met hoop en niet om macht te grijpen maar om gehoord te worden.

En dus stel ik één vraag: Niet aan hen maar aan wie vandaag verantwoordelijkheid draagt.

Als jongeren de moed hebben om de waarheid te zeggen, waarom heeft de politiek dan niet de moed om die te erkennen?

• Gaza
• jongeren
• politiek