Vlaams Belang

Ik trok naar achtergestelde wijken in Ninove en trof er een waar slagveld aan. Vlaams Belang zet er een fuik uit voor de inwoners en organiseert, via politiek dienstbetoon, een staat naast ‘de staat’.

Het succes van radicaal-rechtse partijen heeft weinig te maken met een backlash tegen de technocratisering van de politiek, maar eerder met de heropleving van een conservatief nationalisme.

Wat de politieke communicatie van N-VA op Twitter ons leert.

Onze taal lijkt niet genoeg nuances te bezitten om dit soort gesprek te beschrijven. Dat je iemand wil horen zonder deze per se te begrijpen. Of begrijpen zonder begrip te moeten hebben.

Vlaams Belang is sociaaleconomisch helemaal niet links, maar zit eerder op dezelfde golflengte als N-VA en heel wat liberalen.

In Vlaanderen ontstaat een tandem tussen Vlaams Belang en N-VA, die het pad kan effenen voor een extreemrechts machtsblok in 2024.

Terwijl N-VA zich verheugt op een gezamenlijk meerderheidsdiscours met Vlaams Belang, zijn progressieve partijen nog steeds bezig de eigen uitslag te interpreteren.

De winst van Vlaams Belang wijten aan proteststemmen is al te simpel. Veeleer werd resoluut gekozen voor een wereldbeeld met tribalistische trekken.

Alleen als links de ‘crisis van de toekomst’ weet te bezweren, heeft het opnieuw een kans.

Als we het stemgedrag van de partij bekijken, geeft dat het beeld van een antisociale partij.

Een ontrafeling van hoe Vlaams Belang in staat was heel wat machteloze frustratie van verwaarloosde en miskende burgers een stem te geven.

In tegenstelling tot sociale media kunnen traditionele media het ‘extremisme-stigma’ opheffen dat vaak aan rechts-populistische groeperingen kleeft.