Vlaanderen

In 2020 had niemand het over "woke", in 2025 is het een alledaagse term met een overwegend negatieve betekenis. Wat was de rol van de Vlaamse geschreven pers?

Erfgoedminister Ben Weyts wil ons via erfgoed verbinden aan ‘onze voorouders’ en dat heeft heel wat nare consequenties.

In de beleidsnota van Jo Brouns ontbreekt een coherente strategie om de uitdagingen voor onze omgeving en ruimte aan te gaan. Vlaanderen wil niet excelleren.

Vooruit heeft met het Vlaamse regeerakkoord een terrein gecreëerd waarop linkse strijd kan worden gevoerd. Er liggen kansen voor ministers Depraetere en Gennez.

Welvaartschauvinisme maakt een gestage opmars in het Vlaams regeerakkoord: taalvaardigheid wordt ingezet als poortwachter van publieke diensten.

Het Vlaanderen van N-VA en Vooruit is warm voor wie werkt en Nederlands spreekt, en koud voor wie het moeilijk heeft.

De slinger slaat nog meer door in de richting van een activeringsbeleid van financiële sancties en plichten. Nochtans is er vooral nood aan integrale dienstverlening.

Er is een groeiende kloof tussen steden waar superdiversiteit steeds meer genormaliseerd is en gemeenten die met recentere superdiversifiëring worstelen, zoals Ninove en Denderleeuw.

Het onderwijshoofdstuk in het Vlaamse regeerakkoord blinkt uit in het gebrek aan ambitie, visie en samenhang.

Zaken die we voorheen als onkies politiek gedrag zouden bestempelen, passeren nu met gemak de revue.

Minister Caroline Gennez zal letterlijk moeten toveren, wil ze ook iets van een lagere ratio, betere lonen of kindvrije uren op tafel krijgen.

Op deze wereldverzetdag tegen armoede kunnen wij, socialisten, fier zeggen dat Wonen opnieuw centraal staat in het Vlaamse regeerakkoord.

Armoede is zo veel meer dan een geld- of inkomenstekort, zo luidt de mantra. Maar is dat wel zo?

20 jaar lang krijgt het beleidsdomein Huisvesting spijtig genoeg alleen maar ‘nougatbollen’. Kunnen we eindelijk rekenen op voortschrijdend inzicht bij de volgende Vlaamse regering?

Op Welzijn, Kinderopvang, Onderwijs, Openbaar Vervoer en Wonen is een koerswijziging nodig.

Na 9 juni werden de individuele acties en motieven van miljoenen kiezers weer gereduceerd tot oppervlakkige, en vaak tegenstrijdige, ‘signalen’ van ‘de kiezer’. De werkelijkheid is gecompliceerder.

Het vijandbeeld van rechts verschuift van de Waal naar de woke stedeling, die op haar beurt niet begrijpt dat rechts zo groot is in landelijke gemeenten.

Laten we hopen dat formateur Diependaele minister Diependaele de les spelt. Een koerswijziging op Wonen is immers fundamenteel.

Er tekenen zich een aantal fundamenteel tegengestelde visies af op hoe we de grote uitdagingen gaan aanpakken. Welke samenleving willen we eigenlijk?

Wie durft de superdiverse realiteit van vandaag onder woorden brengen en de mensen verbinden in een taal die alle Vlamingen respecteert en vooruithelpt?

Relaas van hoe het nationaal klimaatbeleid in de voorbije vier jaar is vastgelopen door electorale profilering vanuit de Vlaamse regering.

Vlaanderen is voor N-VA een instrument geworden om Vivaldi te bashen, in plaats van een sterk Vlaanderen op te bouwen.

De Vlaming is in de ban van de angst en op 9 juni krijgen we wellicht de verkiezingen van onuitgegeven woede. Maar we kunnen de mentale winter wel degelijk counteren.

De media mogen wel eens meer belichten wat lokale besturen allemaal zélf doen om de publieke dienstverlening op peil te houden.

Tom Van Grieken is zich goed aan het voorbereiden op het politieke aanbod dat hij Bart De Wever na juni 2024 wil doen.

Het lijkt soms alsof het politieke lot van ons land al is beslecht en het cordon sanitaire al is gebroken. Maar, voor zover ik weet, moeten de verkiezingen nog plaatsvinden.

Het cordon sanitaire is nooit onbesproken geweest, maar leverde op één punt wel een eclatant resultaat op: Vlaams Belang is welgeteld nul dagen aan de macht geweest.

Mobiliteit is de belangrijkste bron van broeikasuitstoot én een grote sociale kwestie. We hebben na 2024 één superministerie nodig voor Mobiliteit en Omgeving.

Zowat alle voorgestelde oplossingen voor de dalende PISA-resultaten zijn gericht op de kinderen uit het hoogste opleidingsniveau. En dat is verwonderlijk.

Hoe de Vlaamse Regering vandaag met het openbaar vervoer omgaat, begint stilaan meer te lijken op sabotage.

De begrippen 'haalbaar' en 'betaalbaar' worden vandaag misbruikt om een écht ambitieus en sociaal rechtvaardig klimaatbeleid te ondermijnen.

Het prominent naar boven komen van de wantoestanden heeft de kerk een stuk minder onaantastbaar gemaakt.

Het plan van de Vlaamse regering en VOKA voor de kinderopvang is allesbehalve sociaal, laat staan democratisch.

De Vlaamse regering heeft de doelstelling van een werkbare job geruisloos laten vallen. Nergens in beleidsteksten is die nog opgedoken in de afgelopen legislatuur.

Er is geen planetaire ruimte meer om de bestaande waardeketen van plastic gewoon te vrijwaren, laat staan significant uit te breiden met nieuwe mega-installaties zoals Ineos Project One in de Antwerpse haven.

Voor de kwetsbaren in onze samenleving is van verheffing steeds minder sprake. Precies voor hen moet er weer een scheut ambitie en excellentie in het onderwijs.

Er is een ambitieus langetermijninvesteringsplan nodig, waarvan de verlaging van de begeleider-kindratio een onlosmakelijk onderdeel is.

Het Vlaamse beleidsplan waarin de bouwshift werd aangekondigd, is nu vijf jaar na datum nog steeds niet juridisch van kracht.

Zal Jo Brouns vijf minuten politieke moed hebben om tegen zijn coalitiepartner N-VA in te gaan om coöperaties opnieuw een plaats in het ondersteuningsdecreet te geven?

De canon als democratisch proces van onderuit: tussen utopie en daadkracht.

De Vlaamse regering koppelt sociale rechten steeds meer aan voorwaarden en legt de lat steeds hoger voor kwetsbare groepen om toegang te hebben tot bescherming.

Hoewel Vlaanderen veel geld uitgeeft aan ons onderwijs, blijft de kwaliteit ervan dalen. Wat is er dan wel nodig om ons onderwijs te redden?

Levenslang leren blijft intrinsiek een heel mooi concept. Maar laat er ons op een inclusievere en meer sociaal rechtvaardige manier naar kijken en er werk van maken.

Belastinggeld inzetten om winst van bedrijven op peil te houden, is niet de weg die Vlaanderen op moet gaan.

Dit boek helpt ons om de volgende keer als nonkel Frans een blik met clichés over mensen in armoede opentrekt, een gepast antwoord te kunnen geven.

Als het grondrecht op wonen ondergeschikt wordt gemaakt aan de zoektocht naar werk, dan is dat zoveel zeggen als: wie niet genoeg solliciteert, moet maar dakloos worden.

Bart Somers was in een ver verleden de beste burgemeester ter wereld. Vandaag hengelt hij naar de titel van slechtste minister van Binnenlandse Bestuur.

Het zou jammer zijn mocht fietsbeleid worden geïnstrumentaliseerd om een beeld van een duurzame, hippe, jonge stad te creëren – aantrekkelijk voor investeerders en toeristen, en handig om vastgoedwaardes op te krikken.

Om tot een werkzaamheidsgraad van 80% te komen, toont de Vlaamse regering vooral trots de stokken achter de deur, maar wortels zijn niet in de aanbieding.

Ik heb nooit begrepen waarom wij in Vlaanderen met de kinderopvang en de kleuterklas twee diametraal tegenovergestelde systemen hebben.

Stikstof en chemicaliën, welkom bij de eerste échte grenzen van de groei. De pseudowetenschappelijke en semantische goochelshow krijgt u er gratis bij.

Ook zonder Truss waart de geest van Thatcher nog altijd rond in het Vlaanderen van Jambon.

Als vakbondssecretaris kom ik dagelijks op het terrein van de kinderopvang en zie ik steeds meer bandwerk.

Je begrijpt de hoop van de insteek van 'kinderarmoede': een context zichtbaar maken. Alleen heeft 'kinderarmoede' rechts helemaal niet tot solidariteit verleid.

Er wordt gespeculeerd over een regering met Vooruit en N-VA in 2024, maar echte verandering zou er komen met een coalitie tussen Vooruit, PVDA, Groen en CD&V.

Natuur en bos is al sinds de begindagen van de bestemmingsplannen onmiskenbaar het 'ondergeschoven kind' van de Vlaamse ruimteboekhouding.

Er is in Vlaanderen nog weinig plaats om water vast te houden. Wat zijn hefbomen inzake ruimtelijke planning in de strijd tegen droogte?

Bij veel lokale besturen is er nog steeds sprake van politiek dienstbetoon. En dan zijn ruimtelijke planners vervelend 'voor wie de vrienden wil plezieren'.

De klimaat- en biodiversiteitscrisis dwingen landbouwers en ruimtelijk planners nu rond de tafel te zitten.

Als we iets nauwkeuriger kijken naar de ruimtelijke ordening van Nederland in de laatste decennia, zien we dat ze toch wat minder effectief is dan ze lijkt.

Op het eerste zicht lijkt verkavelen voor armlastige gemeenten een goede deal, maar ruimtelijk wanordenen zorgt vele tientallen jaren voor een financiële slagschaduw.

Vlaanderen heeft meer dan 40 jaar autonomie inzake ruimtelijke ordening, maar heeft er niets van terechtgebracht. Hoogtijd voor een doortastend en uitvoerbaar noodplan.

In Vlaanderen blijven we inzake klimaatvriendelijke mobiliteit dweilen met de betonkraan open.

Laat ons – terwijl we de vluchtelingen de rust gunnen die hen toekomt – ook al eens naar de wetgeving van morgen kijken.

Het is een illusie te denken dat werkzoekenden en jobs eenvoudig gematcht kunnen worden.

Opgroeien in een sociale woning heeft me gemaakt tot wie ik nu ben.

De redactie van Doorbraak lijkt het mentale terrein te willen voorbereiden voor een coalitie tussen N-VA en Vlaams Belang in 2024.

Wie gelooft dat leerkrachten met een internetvergoeding en een verhoogde fietsvergoeding gesust kunnen worden, vergist zich. Wanneer je verzuipt in je klas wil je dat er echt naar je geluisterd wordt.

Als we willen dat jonge mensen nog een woning kunnen kopen of huren, moet een sterke overheid ze beschermen tegen de opkomst van vastgoedreuzen.

Het woord 'armoede' staat niet één keer vermeld in het Vlaamse relanceplan. Waar blijft Vlaanderen?

Zes keer per jaar een extra miljoen budget aankondigen, is niet de oplossing voor de schrijnende problemen in de welzijnssector.

De Vlaamse regering geeft 400 miljoen euro aan de bedrijven en noemt dat ‘investeringen’. De bijdrage aan de culturele sector noemt men ‘subsidies’.

Voor links Vlaanderen is het op dit moment met begerige blik kijken naar onze Franstalige vrienden.

Als de nieuwe regeringen in ons land uit Duitsland één echte les mogen trekken is dat het Belgische model navolging verdient.

Wie in Vlaanderen zegt een ‘Zweedse’ regering te willen vormen, heeft met de naam hooguit een gimmick bedacht. De Zweedse vlag dekt de lading niet.

De Europese doelstellingen zetten ons niet op koers. En zelfs aan die zwakke doelen kan België niet voldoen.